Nigdy nie wyjeżdżałam na długo z kraju. Nigdy nie tęskniłam za polską Mszą, za polskim powitaniem w sklepie. Nie tęskniłam, dopóki nie wyjechałam do Afryki.
Ostatnio obejrzałam na facebook’u film “Poland is beautiful”. Oglądałam piękne widoki i w myślach zmieniałam miejsca, które tak dobrze mi się kojarzą.
Na początku spacerowałam po Bieszczadach i podziwiałam ogrom zieleni. Potem przejazd motorówką “na stopa” przez Solinę. Szybka zmiana miejsca i już rzucam się śnieżkami z Martą i Maćkiem u podnóża Tatr. Chwilę później siedziałam na łebskiej plaży i wpatrywałam się w zachód słońca nad Bałtykiem. Po zachodzie wyjście nocą na wydmy w Parku Słowińskiego. Tam czekałam cierpliwie na wschód. Na koniec spacerowałam po starówce w pięknym Gdańsku.
Nigdy nie zachwycała mnie architektura. Wzdychałam na widok kwiatka, drzewa, czy ptaka, ale budynki??
W ostatni weekend mieliśmy spotkanie wolontariuszy salezjańskich. Piętnastu młodych z Australii, Am. Południowej, Am. Północnej i Europy spotkało się w Afryce.
Każdy miał przedstawić kawałek swojej kultury.
Po pierwsze hymn narodowy. Serce bolało kiedy młodzież śpiewała swoje hymny z kartki tańcząc przy tym. Zaraz potem stawali na baczność i śpiewali hymn Malawi, czy Zambii.
Po spotkaniu usłyszałam od Niemki “Patrycja niesamowite jest to jacy zakorzenieni w kulturze jesteście. Wasz taniec, wasze śpiewy- to było niesamowite!”
Piękno i bogactwo Polski dostrzegłam po 7 miesiącach w Zambii. No cóż....niektórym potrzeba czasu i doświadczeń. Dziękuję Bogu, że dał mi czas i odpowiednie przeżycia, abym mogła zakochać się w mojej Polsce!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz